Waar het begon met duidelijke scènes van een treinspoor of de morbiditeit van verlaten ruimtes, zijn mijn werken door een meer schilderachtige ontwikkeling gegaan nu ik kijk naar mijn huidige uiting van de paradoxale werkelijkheid die ik elke dag tegenkom. zoals een verlaten gebouw kan dienen als een laatste rustplek van een onschuldig dier, kan het ook vruchtbaar grond zijn voor haat en culturele decadentie. Mijn hart ligt bij de intense lading van angst, walg en frustratie, gecodeerd en gematerialiseerd tot een her-ontdekking, met dit keer een breder blikveld dat die zelfde pijn verandert in een vreemd soort plezier.