Ik zie een man stoppen om zijn jas dicht te ritsen. Twee witte plastic stoelen omringd door groen. De ruimte tussen twee mensen. Ik neem waar en vang de kleine grote theaters van ons leven. Samenkomsten van omstandigheden, bedoeld en onbedoeld, de sfeer die tussen alles in hangt. Ik zie de tijd spelen met een plek. De menselijke conditie gevangen in terloopse gebaren. Ik zet het absurd gewone in een nieuw kader dat uitdaagt nieuwsgierig te blijven naar dat wat zo gewoon lijkt. Poëzie ontstaat wanneer ik mijn observaties van het alledaagse vang in combinaties van film, tekst, geluid en performance.

Hoe we een hoek omgaan, wat we doen wanneer we elkaar tegenkomen. Een blik, een gebaar, een houding, de sfeer tussen ons. Iets van het grote leven in het kleine. Ik observeer tot de kat uit de boom is en creëer op basis van het terloopse leven een nieuwe beeldtaal. Interventies die het gewone zichtbaar maken. Met de voorbijganger als speler, de ruimte als toneel, speel ik met de vraag of er een grotere choreografie is. Om het even aan te raken, om het even wat het is, om het leven wat er is.

Zie ook mijn videos: Vogeltjes performance, Voorbijgangers performance en Rode Regen.